شهرهای صنعتی چهره جدیدی به منطقه داده اند. کشورها هرکدام سعی می کنند در دنیای رو به پیشرفت بازاری جدید و اقداماتی نوآورنه انجام دهند. حالا بعضی تنها کار می کنند و بعضی کشورها با مشارکت یکدیگر به توسعه فکر می کنند. مهدی شریفی نیک نفس عضو هیات نمایندگان اتاق تهران و مدیرعامل شرکت بازرگانی پتروشیمی درباره این شهرهای جدید و ظرفیت ایران در حضور با آنها صحبت هایی را بیان کرد.

شهرهای صنعتی مختلف و چندگانه ای در کشورهای اطراف در حال ساخت است. هفته گذشته خبری منتشر شد که چین، شهر صنعتی جدید به نامSino-Oman در صحرای عمان می سازد. ایران می تواند در این شهرهای جدیدی بازاری به دست آورد یا خودش شهرهای صنعتی بسازد؟

ایجاد این شهرهای صنعتی در مسیر یک کمربند یک جاده چین تعریف شده است. موضوع یک کمربند یک جاده یک مگاپروژه جهانی است که فکر کنم 19 کشور در آن دخالت دارند و ایران هم جزیی از این پروژه است. البته بعضی از کشورها مانند پاکستان به دلیل وصل شدن به بندر گوادر و اقیانوس هند در اولویت اول قرار دارند. ایران هم به دلیل اتصال به اروپا جز این پروژه قرار دارد. تعداد زیادی بنادر خشک، فرودگاه و مکان هایی برای باراندازی کالا در این طرح دیده شده است. به گمانم بیش از 3 تریلیارد دلار بودجه برای آن در نظر گرفته شده است. درباره شهر عمان هم باید گفت که مکان بکری است و سعی دارد جایگاهش را از لحاظ محیط تجاری و کسب و کار به امارات برساند. به گمان من عمان مکان مناسبی است که ایران هم بتواند حضور پیدا کند. شهرهای صنعتی که در اطراف ایران ساخته شده، بیشتر به سمت پتروپالایشگاه ها رفته است.

پتروپالایشگاه به چه معنی است؟

 به این معنی که زنجیره تولید تکمیل می شود. الان بازارهای جهانی یک رده بالاتر رفته اند. به عبارتی اگر در گذشته مواد واسطه ای پتروشیمی خریداری می شد، الان کشورها خودشان پالایشگاه ایجاد کرده اند و مواد خام می خرند. بنابراین دیگر مواد واسطه ای مشتری ندارد. باید این محصولات را به صنایع تکمیلی وصل کرد تا زنجیره کامل شود. به این شکل هم ارزش افزوده بیشتر به دست می آید و هم اینکه بازار جدیدی برای آن پیدا می شود. البته الان خوراک جز محدودیت ها در احداث شهرهای پتروشیمی یا شهرک های پالایشگاهی است.

ایران چطور می تواند در این بازارها رشد کند؟

کشورها می توانند با یکدیگر بده بستان داشته باشند. مثلا ایران گاز دارد و کشوری دیگر پالایشگاه و تکنولوژی مورد نیاز را در اختیار دارد. می توان گاز را به آنجا برد و به صورت برون سپاری و کارمزدی کارهایی انجام داد و در منافع آن شریک شد. همین الان با گروهی از هندی ها مذاکره شده بود که آنها ظرفیت های مازاد پالایشگاهی دارند و ما هم نفت خام داریم. ما بتوانیم این مواد خام را به پالایشگاه های آنها ببریم و با هم بتوانیم محصول جدید را تولید و بازاریابی کنیم و در سودش با هم شریک شویم.

پس این راه حل، دیگر صادرات صرف مواد خام محسوب نمی شود؟

خیر. در ایران هم چنین اقداماتی انجام می شود. همین الان بخش هایی از ظرفیت های خالی پالایشگاهی کشور با مواد خام از عراق کار می کند. این مواد در پالایشگاه ها پروسس و به کشور ثالث صادر می شود. همه دنیا چنین اقداماتی انجام می دهند و از ظرفیت های خالی یکدیگر استفاده می کنند.

منبع: اتاق تهران